با شاعران قمبوانی
( نا کامی )
وقت پژمردن گلهای سپید
وقت خندیدن گریه به امید
وقت دلدادگی عشق به شمع
وقت پر سوختن عشق که دید!
وقت پرپر شدن عهد شباب
قامت خسته که از درد خمید
لحظه ی تنگ فلق دیده ی من
در فضایی که گل یاس دمید!
آی سروی که به گوش خورشید
در افق بانگ اذانت پیچید
در بهاران چو گلی پژمردم
باغبان کو که به من می نالید !
پای سروی چو نشستی لب جوی
همنوا با لب جو ، گریه بید
می توان از لب پر ناله ی جوی
آخر خسته ی گل را پرسید !
پایان
شاعر: حمید رضا خالقی
