یار
بی دلبر و بی یار به میخانه نشستم چون بول هوس باده خور باده پرستم
هر سوی بکشتم که بببینم رخ او را شاید که دهد جام دگر یار به دستم
در محضر او با همه آثار وجودم پیمان دگر بستم و هر بار گسستم
سرمستم از این فرصت و این وصلت دیدار هشیار نیم از اثر باده که مستم
خواهم بشتابم به سویش لیک هر از گه بنشستم و در بر هوس خویش ببستم
هر آنچه که دارم همه از دولت یار است می خوردم نوشیدم و پیمانه شکستم
قمبوانی
شهیدان
دلا برگو که آن یاران کجایند سفر کردند و از هر غم رهایند
همه رفتند و بر جا مانده ام وصیت نامه شان را خوانده ام من
تمام آرزویم رفتنم بود نشان بینشانی بر تنم بود
همیشه عشق مکتب در سرم بود لباس رزم مردان در برم بود
شهیدان جمله بر مقصد رسیدند بهشت جاودانی را خریدند
به قلب و سینه هاشان تیر ونیزه به بستان به مهران و هویزه
دلیران عاقبت پیروز گشتند به راه ملک و دین جانسوز گشتند
مرا هم آرزویم رفتنم بود نه اینجا ماندن این مردنم بود
قمبوانی